Trítla

Haustið hefur alltaf sinn sjarma. Mér finnst gaman að sjá rollurnar mínar aftur á haustin og lömbin, kunningjana frá andvökunóttum vorsins. Trítla blessunin lenti í því að koma í skilaréttina. Henni fannst það nú greinilega örlítil móðgun við sitt eigið ágæti. En kom nú samt arkandi beint að dilknum okkar og heimtaði að Róbert opnaði fyrir hana og klóraði henni á bringunni í leiðinni . Trítla er ótrúlega skemmtilegt apparat. Hún er fædd fjórlembingur og var á stærð við handarbakið á mér þegar hún fæddist. Og var alls ekki burðug greyið þannig að ég tók hana inn í þvottahúsið og baðaði hana úr volgu vatni og þurrkaði hana þar til hún var orðin hressari. Skokkaði svo með hana út í hús til mömmunnar sem skoðaði hana vel og vandlega, leit svo undrandi á mig, skoðaði hana aðeins betur og þeytti svo þessu fisi hreinlega upp úr stíunni. Þá voru örlög Trítlu ráðin, hún yrði heimalningur. Það hefur nú ekki þótt góður kostur á Hvalshöfða búinu. Þeir heimalningar sem hér hafa verið hafa nefnilega verið annað hvort litlir eða ljótir en oftast samt hvort tveggja!! Svo ekki sé nú minnst á blessunina hana Gæfu sem bar ekki nafn með rentu svo ekki sé nú meira sagt. En hennar saga verður ekki rakin hér. Trítla kerlingin plumaði sig samt ágætlega. Í lok sauðburðar fékk hún félaga sem hét Gráni. Hann villtist undan greyið og einhverra hluta vegna slampaðist hann hingað heim. Þau undu hag sínum ágætlega við að ergja hundana og elta hænur, éta hvert einasta blóm sem var reynt að setja niður hérna og klína smurningu á bakið á sér eins og heimalningar hafa gert í áranna rás. Að hausti skildu svo leiðir , Gráni fór í hvíta húsið en Trítla var áfram hér og varð með hverjum deginum vissari um að hún væri manneskja en ekki kind. Henni fannst  nú óþarfa vesen að þurfa að þola einhverja aðra gemlinga hér á túnunum og svo ekki sé nú talað um þegar var verið að reka hjörðina inn í hús, þá þurfti hún nauðsynlega að finna sér einhverjar ástæður til að fara og hitta Róbert eða krakkana eða bara skoða eitthvað bráðmerkilegt annað enn að ramba á hliðið. . . . .og alltaf arkaði lambastrollan á eftir henni. Yfirleitt alltaf hefur hún verið í Kelagirðingu á sumrin. Ef maður á leið þar um kemur stundum stuttfætt rolla labbandi. Það er frú Trítla að ná sér í smá knús. Á veturna þegar hún er á húsi krusar hún um alla króna ef að henni sýnist mögleiki á því að fá smá klapp, sem hún auðvitað fær alltaf. En það sniðuga við hana er að hún fær aldrei neitt nema gælur og kann bara svona óskaplega vel að meta það blessunin. Ég hlakka bara til að fá hana inn í vetur.

En liflömbin eru komin inn og búið að rýja þau. Þau éta vel og ég vona að þau nýti sér bara vel þennan lúxus til að ná góðum vexti og þroska. Ég hef aldrei tekið svona snemma inn lömbin, en beitin er lítil og það verður gaman að sjá hvort þetta skilar fallegum ám þegar frá líður.

En haustverkin eru nú ekki búin. Sláturgerð er reyndar lokið en það er eftir að hakka rollur og græja hangikjötið og sennileg verða nú búin til bjúgu þetta árið.

Róbert fór í myndatöku suður um daginn og þarf að fara í aðgerð á hinni öxlinni og verður það gert í desember. Grey karlinn, þetta er nú ekki gaman fyrir hann, en heppnast vonandi eins vel og í fyrra. Ég aftur á móti prísa mig sæla fyrir að vera hraust enda eins gott því ég er svo huglaus að ég myndi aldrei þora að standa í svona aðgerðum. En nú læt ég staðar numið því að koddinn kallar.

Megið þið eiga góðar stundir. Hvalshöfðabóndinn

Heppin

Það verður sennilega seint um mig sagt að ég sé barnakerling eða barnagæla.

En mikil ósköp hef ég oft gaman af þessum litlu manneskjum og stundum óska ég þess að maður sæi heiminn oftar með augum barnsins og kynni að meta hlutina eftir þeirra mælikvarða.

Barnabarnið er orðinn skólastrákur. Það er sko enginn smá áfangi. Hann var um daginn í einhverjum heimspekilegum pælingum um gamalt fólk.

Afi hans til dæmis ( Róbert ) er víst svo gamall að hann er þakinn skalla . Einhverra hluta vegna reyndi afinn ekki að þessu sinni að segja söguna um það að hann hefði dottið á sundlaugarbakka og fengið ör á hausinn en væri ekki með skalla. Líklega getið sér þess til að enginn myndi trúa því að ör næði yfir svona stórt svæði . Svo sagði Elvar líka mömmu sinni að þegar hann hefði verið hjá pabba sínum um daginn hefði hann heimsótt langömmu sína. Hún væri rosalega gömul og héti Fjóla. Hún gæti samt alveg labbað ennþá þó að henni væri illt í tánni. En hún væri samt svo gömul að kannski einhvern tímann þegar þeir væru að kveðja hana myndi hún segja: Bíddu aðeins. Og svo myndi hún bara deyja  

Greinilega mjög gömul kona.

En um daginn vorum við að gera slátur í vinnunni kjellurnar. Auðvitað verður að viðurkennast að það er ekki mesta tilhlökkunar efni í heimi að stappa í sláturgerð fram eftir kvöldi eftir fullan vinnudag en það er auðvitað bara verk sem þarf að vinna. Klukkan rúmlega fjögur bættust í hópinn tvær konur frá Hvammstanga og önnur þeirra var með stelpuna sína með sér.

Og þessi stelpa, hún var svo heppin. Afhverju? Jú hún var svo heppin af því að hún fékk að hjálpa aðeins til og fékk hanska og svuntu. Svo sagðist hún lika vera svo heppin af því að hún ætti ömmu sem ynni á svona skemmtilegum stað

Já maður man ekki alltaf eftir því hvað er mikil lukka yfir manni.

 Bara það að vakna á morgnanna, hafa heilsu til að stunda vinnu og eiga fjölskyldu og vini og vera svo heppin að geta yfir höfuð notið hversdagsleikans.

Ég ætla að minna mig á að kíkja oftar á daginn með augum barnsins.

Bestu kveðjur Hvalshöfðabóndinn

Loksins

Úff ég er ekki að standa mig í því að setja hér inn fréttir, hugleiðingar eða almennt bull. En nú verður stiklað á stóru frá því síðast.

Ég er farin að vinna í skólanum aftur og þar er allt að komast í rútínu og börnin/ unglingarnir koma hress og kát úr sumarfríinu þó svo að sum þeirra hafi stækkað óþyrmilega mikið a.m.k í samanburði við litla kjellingartítlu úr ´Hrútafirðinum.

Réttirnar og þeirra undirbúningur er búinn. Við kvenfélagskonurnar vorum með kaffisölu og hlutaveltu í Tungubúð eins og venju. Ég held samt að ég hafi ekki áður fundið eins almenna löngun til að hætta þessu vafstri eins og þetta haustið . Enda ekki skrítið, það er nóg að gera allsstaðar og kaffisalan virðist fara minnkandi og afraksturinn rétt hangir í að reka þetta hús og ekki einu sinni eins og við myndum vilja reka það. Við höfum t.d ekki efni á því að kynda það allt árið. En þetta er liðið og ekki búið að taka neina ákvörðun um breytingar.

Auðvitað áttum við notalega samveru þarna þessar 3 til 4 sem vorum að þrífa og undirbúa tombóluna en það segir kannski svolítið um það að við erum farnar að eldast að þegar við settumst niður á eftir og fengum okkur kaffisopa, þá var megið þemað í reynslusögunum, hverju við höfðum týnt síðast, hversu lengi það var týnt og hvar við fundum það svo aftur . Held samt að það toppi enginn undirritaða að týna sínum eigin gleraugum í sólarhring . Það er nú ekki eins og nokkur noti þau nema ég.

Róbert er auðvitað kominn heim og búinn að moka út úr húsunum og setja niður frárennsli á þakrennurnar en allir aðrir eru fluttir að heiman. Þorsteinn er í skólanum á Króknum, Danni farinn að búa í bænum með kærustunni og Júlli fluttur í bæinn líka. Hann klárar samt smíðanámið ( sem er í fjarnámi) frá króknum þannig að hann á leið hér hjá þriðju hverja helgi. Júlli er að spila með Ásgeiri Trausta ( Pálínu og Einarssyni ) sem var að gefa út sinn fyrsta disk núna 11. sept. þannig að við höfum nú fengið að sjá hann í sjónvarpinu undanfarin kvöld. Annars er hann hérna núna því það eru útgáfutónleikar á Hvammstanga í kvöld. Það verður gaman.

Kíktum aðeins í Hvalsárrétt í gær. Hitti þar fullt af fólki sem maður þekkti vel í gamla daga og kyssti mann og annan. Þetta var voða notalegt og alltaf gaman að vara í réttakaffi þar í gamla skúrnum og sitja við eldgömlu skólaborðin sem hafa þar fengið nýtt hlutverk.

En ekki meira að sinni

Bestu kveðjur Hvalshöfða bóndinn

Fyrir þá sem hafa gaman af smá bulli

Hendi hérna inn smá frétt sem ég var beðin að skrifa um hænurnar sem krakkarnir í skólanum unguðu út í vetur, þær lentu í því að verða húsnæðislausar greyin því að það brann ofan af þeim kofinn í vetur.

Smá fréttir af hinu lífsreyndu skólapúddum.

Hænurnar una hag sínum ljómandi vel á Syðri Völlum.

Spóka sig þar um frjálsar og frískar á hlaðinu og búa í gám. Við reiknuðum nú kannski með að þær myndu hætta að verpa eftir brunann því þær voru nýbyrjaðar að verpa þegar hann var. En það var nú aldeilis ekki raunin. Ég held að þær hafi varla misst úr dag.

Reyndar varð að láta Vilhjálm hinn víðförla hverfa af vettvangi yfir í hinar eilífu hænsnalendur, vegna þess að hann var farinn að þjást verulega af hænsfuglaáfallastreituröskun eða einhverju þaðan af lengra og verra. Fyrst var náttúrulega bruninn, svo tók hinn haninn af honum allar hænurnar og loks lenti hann í þeim hörmungum að hlaupa í loftköstum niður alla heimreiðina á Syðri Völlum með hund á eftir sér og á eftir hundinum hljóp ólétt kona. Þessi sýn minnti óneitanlega á æfintýrið um Gullgæsina forðum daga, nema að Vilhjálmi datt ekki í hug að verpa neinum gulleggjum eftir þetta. Hann faldi sig bara í heilan dag og sinnti því engu þó að væri lýst eftir honum á facebook. Í framhaldinu varð hann síðan alveg hræðilega geðvondur og réðst á mann og annan.

En ungi haninn unir hag sínum vel með allar kjellingarnar sínar. Haddý hæna tók upp á því einn daginn að haga sér eitthvað undarlega. Hún fór að hverfa dagpart og hætti að elta Pálma út um allt og heimta af honum mat. Þegar hann fór að gá að henni þá fann hann kjellu þar sem hún var búin að útbúa sér þetta fína hreiður í kjallaranum undir húsinu og búin að verpa í það hvorki meira né minna en fimmtán eggjum. Hún er alveg heillengi að koma sér fyrir á þessu greyið en vonandi tekst þetta hjá henni.

En Haddý hæna á vinkonu. Þegar hænunum er hleypt út á morgnanna þá stendur ein pútan við dyrnar og ávítar Pálma harðlega ef að hann er ekki nógu fljótur að hleypa þeim út. Þegar hún sleppur út fyrir þá tekur hún á sprett, á mjög glæsilegu hænsnahlaupi, beint í kjallarann að heimsækja Haddý hænu vinkonu sína, nú eða að éta frá henni matinn :). Við erum búin að skíra þessa hænu Guðrúnu Ósk.

Svona er lífið hjá púddunum í sveitinni

Með bestu kveðju

Haddý á Hvalshöfða

Tíminn flýgur

Já tíminn geysist áfram og ég á í fullu fangi með að halda í við hann. Heyið er komið heim og nú er aldeilis búið að rigna þannig að liturinn á Höfðanum er farinn að breytast úr gulu yfir í grænt.

Litla Grétan mín er búin að eiga afmæli og orðin 22 ára, eins og það er nú stutt síðan ég leit hana augum fyrst, með stóru kinnarnar sínar og koparhárið. Ég hélt nú reyndar að þetta barn ætlaði aldrei að fæðast því að hún lét bíða dálitið eftir sér, sjálfsagt haft grun um að væri best að njóta þess sem lengst að vera í einrúmi áður en hún kæmi í þessa stóru fjölskyldu sem beið hennar í ofvæni. Pabbi blessaður var í sumarfríi og var hjá Fríðu þar sem ég og bumban biðum þess sem verða vildi. En seinasta daginn hans í fríinu þóknaðist dömunni að koma í heiminn. Elsku kallinn, ég verð ennþá væmin þegar ég hugsa til þess þegar hann kom í heimsókn að kíkja á okkur með risastórann konfektkassa og afhenti mér hann með þeim orðum að hann hefði nú aldrei komið með svona fyrir mömmu í gamla daga. Þarna vorum við Gréta svo í besta yfirlæti í fimm daga. Það var nú litið um heimsóknir því að Róbert var að keyra flutningabíl, Fríða var farin í ferðalag og pabbi búinn með fríið sitt. En endalaus traffík hjá konunni við hliðina á mér. Svo einn heimsóknartímann gægðist yfir til mín maður sem var í heimsókn hjá henni þar sem ég var að leika mér með barnið og brosti vinalega og sagði : Góða kvöldið unga móðir, er þetta fyrsta barnið þitt ? Neibb svaraði ég þetta er það fjórða!!! Þá fór hann bara, sennilega haldið að þetta gæti ekki staðist

En undanfarna daga er ég heldur betur búin að vera að leika mér. Ríða þvers og krus um byggðarlagið eiginlega frá þrettánda Júlí og hafa það mjög fínt. Veðrið sýndi sparihliðina á meðan við vorum á baki og lét svo rigna þegar við vorum komin í áfangastað. 

Áfangarnir voru þessir : Norðurbraut - Gauksmýri, Gaukmýri - Hvoll, þaðan var svo riðið í messu á Breiðabólsstað og svo aftur í Hvol, frá Hvoli fórum við svo aðra leið á Gauksmýri, Gauksmýri- Syðri Vellir svo var hlé í einn dag. Syðri Vellir - Staðarbakki, Staðarbakki- Hvalshöfði, Hvalshöfði- Sólheimar, Sólheimar- Brandagil, Brandagil yfir háls og Vesturárdalinn - Syðri Vellir, og þá var kominn sunnudagur. Hross og menn voru yndisleg og allstaðar þar sem við stoppuðum voru dásemdar móttökur.

Nú er unglistarvikan að bresta á hér í héraði og fjölgar í kotinu. 

Róbert er að keyra túristana og Elsa og Elvar eru í sumarfríi. 

Hænur og hundar hafa það fínt, amk eftir að hænurnar lærðu að láta matinn hans Teits vera.

Þá er ekki meira að segja að sinni´.

Eigiði ljúfar stundir

sumar

já það er sko sumar. Fyrrislætti er lokið nema það á eftir að koma rúllunum heim. Júlli þessi elska ætlar að taka það að sér eftir helgi ef við fáum lánaðan vagn þá. Auðvitað er nú ekki allt búið að ganga þrautalaust fyrir sig frekar en fyrri daginn. Því eins og Keli segir ( með rellutón) Já en hún eyðileggur ALLTAF eitthvað. Um daginn fór olíurör í Massanum, heytætlan fór að banka úr sér tindana af því að fór í henni splitti og sláttuvélin hefur aldrei litið eins illa út því hún er tvisvar búin að brjóta splitti í yfirstönginni á sér en virkar samt svona ljómandi. Kúplingin í Zetor neitaði að virka þegar var pínulítið eftir að slá á Stað. Ég gat nú samt klárað að slá með þvi að drepa á vélinni og setja hann í gírinn og lúsast svo heim. Viðurkenni það að ég blótaði örlítið þann daginn. Bragi bróðir kom í heimsókn þegar hann var á leiðinni norður á Húsavík og gisti. Það var virkilega gaman. Við spjölluðum um heima og geima. Hann kom svo við í fyrradag þessi elska. þegar hann var á heimleið og kíkti á Zetor og komst að  því hvað var að angra gripinn. Það var semsagt dæla í kúplingunni ( kúplingsþræll ) sem var farinn og varahluturinn er kominn í hús en það er eftir að koma honum í. En mikið var ég fegin að það var ekki neitt stórfenglegra en þetta. 'A laugardaginn síðasta þegar ég var búin að slá allt fór ég með nokkrum frískum konum í reiðtúr upp frá Kjörseyri. Við vorum 15 kjellur og það var riðið upp frá Kjörseyri og að eyðibýli sem heitir Kvíslarsel. Þar var stoppað góða stund og hross og konur nærðu sig. Onni hafði fylgt okkur ásamt tengdasyni sínum og þeir stjönuðu við okkur á alla lund. Í selinu sagði hann okkur svo sögur frá liðinni tíð og ábúendum þarna á staðnum. Hann segir svo skemmtilega frá hann Onni og er svo fróður kall. En hann skuldar mér samt vísu eftir daginn  og nota bene verður minntur á það reglulega í hvert skipti sem ég kem til með að hitta hann. Eftir stoppið var riðin sama leið til baka og endað á Kjörseyri í heljarinnar grillveislu. Eins og alltaf þar sem konur eru komnar saman var að sjálfsögðu spjallað mikið og hlegið litlu minna. Þetta var alveg frábær dagur. Vængur minn stóð sig vel eins og vant er fyrir utan það að einverra hluta vegna þá eru merar alltaf ehv argar út í hann þó að hann sé ekki að gera neitt nema vera sætur. Þær hvía á hann og bíta í hann og reyna að sparka í hann. Svo þegar við erum á heimleið þá ríður ein konan þétt fyrir aftan okkur og þá gerði piltur sér lítið fyrir og sparkaði í hestinn hennar. Ég skammaðist mín ógurlega og hann sennilega eins mikið og hann gat. Sennilega ekkert semsagt. Ég lánaði Ólöfu vinkonu Sindra. Hún var eins og drottning kjellingin þó svo að hun segðist ekki hafa farið á bak í fimm ár eða ehv.

Á sunnudeginum hellirigndi þannig að það var ekkert átt við hey. Á mánudeginum var svo rifjað og það var svoleiðis brakandi þurrkur að á þriðjudeginum fór ég bara beint í að garða. Það fór nú allur dagurinn í það. Bára og Ella voru staddar á Stað og ég ákvað að kíkja í kaffi til þeirra í hádeginu og var sko ekki svikin af því. Gaman að spjalla við þessar konur. Um kaffileytið var ég svo komin upp að kirkjunni og var að raka með hrífu utan með. Þá kemur Eiríkur gamli út og kallar í mig. Þá var hann búinn að leggja á borð dýrindis bolla, hella á könnuna og baka vöfflur með rjóma. Bára og Ella voru þarna lika og við áttum aftur góða stund. Þetta er sjarminn í sveitinni . Þó svo að maður hitti ekki fólkið í langan tíma þá er einvernvegin allt eins. Gefa sér smá tíma i amstrinu og það skilur helling eftir sig. En mál að linni með sól í sinni

Afmælis

Í dag á afmæli maður sem mér finnst undurvænt um. Maður sem var einusinni drengur og sá drengur var alltaf ljúfur, góður,glaður og þolinmóður við litla stelpu sem dáðist full mikið að honum og ekki síður dótinu hans sem var auðvitað það flottasta í þá daga. Þessi drengur átti nefnilega ótrúlega flottan kranabíl með alvöru halíukrana sem var hægt að hífa um alskonar dót í. Í þá daga var ekki eins mikið um dót og núna og drengur geymdi þetta djásn afar vel svo að það myndi ekki skemmast. Ekki samt svo vel að væri ekki hægt að laumast í hann og hífa upp eitthvað drasl  þangað til spottinn annað hvort flæktist eða slitnaði. Ekki man ég nú samt eftir skömmum fyrir vikið. 

Þessi drengur var líka ákaflega handlaginn. Hann smíðaði fyrir okkur systurnar riffla sem voru geðveikir. Efniviðurinn í þá voru brotin hrífusköft og svo var hægt að hengja þá á öxlina meðan maður þeysti um á fákum sem voru líka smíðaðir af sama manni úr brotnum hrífusköftum og settir naglar neðan á þá svo að heyrðist svona alvöru hófatak.  Villta vestrið var staðsett á bæjarhólnum þar sem Kid Curry og Hannibal Heys háðu baráttur við indjána og vonda kalla daginn út og daginn inn..

Eftir að pabbi uppgötvaði ást okkar systra á hrífusköftum þá ákvað hann að það væri rétt að láta okkur raka daginn út og daginn inn í heyskapnum. Það var hundleiðinlegt, ef ekki hefði verið fyrir þennan dreng. Alltaf gaf hann sér tíma fyrir glens og leiki þegar færi gafst. Og trítlurnar biðu spenntar þegar var verið að taka saman og hann var á rakstrarvélinni að fá þó ekki væri nema eina grettu þegar hann keyrði hjá. Þá gátum við flissað eins og okkur var einum lagið og bannsettur raksturinn varð talsvert léttari fyrir vikið.

Hann kenndi okkur badminton og nennti að spila við okkur fótbolta þó að liðin væru þunnskipuð. Ég í marki, Fríða Fram og hann KR.

Svo liðu árin og allir urðu stórir ( sumir reyndar minni en aðrir) og nú erum við fullorðið fólk og þessi afmælisdrengur er orðinn afmæliskall. Ljúfur, góður, glaður, þolinmóður, duglegur og frábær maður í alla staði.Til hamingju með daginn Kiddi minn

þannig er nú það

Þjóðhátíðardagurinn ný yfirstaðinn og hversdagsleikinn leikur sitt ljúfasta lag.

Ein kind er enn óborin og er í húsunum ásamt vinkonu sinni. Veit nefnilega ekki með kindur hvort að þeim er ekki nauðsynlegt að hafa félagsskap eins og svo mörgum öðrum lífverum. Kannski hafði ég bara svona mikla samkennd með henni því að í gær fór Róbert í fyrsta túrinn og ég sit hérna ein í kotinu og læt mig dreyma um að vera svakalega dugleg. En einhverra hluta vegna er ég ekki  vöknuð af þeim draumi ennþá og sit hér við tölvuna og læt gamminn geisa.

Mér finnst nú yfirleitt ekkert leiðinlegt að vera ein, enda ekki mikið mál að finna sér eitthvað til að hafa fyrir stafni plús það að hafa ferfætta vini sem snerta við sálinni á manni. Ef að það er eitthvað sem mig vantar þá er það rigning og helst mikið af henni. Það er bókstaflega allt að skrælna hérna, grasið horfið af höfðanum og vatnið er í pollum í læknum. Það væri ýkjur að segja að það renni.

En það er um að gera að lifa í núinu og nota tækifærið til annara verka þangað til sprettan glæðist og heyskapur byrjar af fullum krafti.

Ég heyrði í  Kela gamla í gær. Hann var frekar hress. Nöldraði samt aðeins yfir því að sonur hans hafði rifið pallinn frá húsinu á Brandagili. " Hann dró þetta frá með traktornum, andskotans vinnubrögð að eyðileggja pallinn ( sem nota bene var örugglega grautfúinn og ónýtur hvort sem var ). Ég sagði við hann að fyrir einhverjum árum hefði hann nú örugglega notað sömu aðferðina. " Nei alls ekki, ég hefði tekið þetta í tveim hlutum " sagði sá gamli. Já en ég er nú samt viss um að þú hefðir notað traktorinn á þetta , sagði ég . Þá skellihló kallinn og kallaði mig helvítið sitt og þá leið mér alveg ljómandi vel .

Það er mælikvarðinn á að Keli sé hress ef að hann getur blótað nokkrum sinnum í frekar stuttu samtali.

Svo er ýmislegt að hlakka til, ég ætla að fara að skrölta um héraðið á klárunum mínum og síðan er Kusuhátíðin um helgina í Borgarfirðinum. Kíkti aðeins þangað í fyrra með Elvar og hann átti setningu kvöldsins, þegar hann hrópaði upp yfir sig í einlægri gleði: Amma!!! Ég fann hundasúrur í kvöldmatinn!!! Þannig að sennilega er betra að hafa meira nesti með ef við förum . 

Ég  er samt ekki enn komin með neinn landmótsfíling, veit ekki afhverju. En þetta kemur allt í ljós. Svo verður vonandi færi á smá hestaferðum og eitthvað meira gaman.

En ekki meir í bili

Eigiði góða daga og ekki myndi nú spilla fyrir að taka regndansinn, það er holl og góð hreyfing

Fegurðin er í auga þess sem horfir

Stundum er sagt að fegurðin sé í auga þess sem horfir. Nú eru sjálfsagt einhverjir sem að hugsa um Fjörðinn minn fagra í þessu samhengi og það má svo sem rétt vera. En það er önnur saga.

Í lok maí bar gemlingur hrútlambi sem var ehv bæklað á afturlöppunum og gat engan veginn staðið eða gengið. En lifsviljinn var ótrúlegur og ef að maður hélt undir hann þá drakk hann af krafti og lét engan bilbug á sér finna. Einhverjar rökræður urðu nú á milli okkar hjónanna um þennan einstakling  en það verður ekkert rakið hér. Gemlingurinn var bundinn í tvo daga svo hann væri ekki að krafsa lambið í klessu og lambið látið drekka á klst fresti, reyndar læddist nú að mér sú hugsun að þá yrði hann svo feitur og þungur að hann gæti sennilega bara aldrei staðið.. En hann brattaðist með hverjum deginum. Og þegar ég kíkti á hann í morgun þar sem hann skottaðist um stíuna sína, reyndar ennþá dálítið útskeifur á vinstri afturlöppinni ( en hver er það ekki svosem) datt mér í hug þessi speki að fegurðin sé í auga þess sem horfir. Og mamman hans er alveg hjartanlega sammála, í hennar huga er hann fallegasta lamb sem hún hefur séð og ég er ekki frá því að henni finnist ég bara svolítið falleg líka. A.m.k. hnusar hún alltaf af mér blessunin soldið eins og hún sé að segja takk fyrir hjálpina .

En að öðru. Róbert fer í túr þann 18. og er búinn að vera að flikka upp á bílinn, massa hann og bóna þannig að stirnir á hann í sólinni og ég saumaði meira segja nýjar gardínur í apparatið þannig að hann er nú aldeilis stórfínn. Annars gerðist dálítið skemmtilegt um daginn. Róbert var búinn að mixa þessa fínu aukalykla í eðalvagninn, því það var ekki til nema eitt sett, og var nú ekki lítið ánægður með sig , nú og lyklana. En daginn eftir voru þeir bara alveg gjörsamlega horfnir. Hann leitaði út um allt aftur og aftur og allt kom fyrir ekki.

En svo í gær þá voru þeir bara í boxinu sem að þeir áttu allan tíman að hafa verið í og var búið að leita i a.m.k þrisvar sinnum. Ég hló pínulítið.  Það er nefnilega stundum eins og einhver fái lánað hjá manni svona dót og skili því svo bara aftur, en maðurinn minn trúir nefnilega alls ekki á svoleiðis

 

jæja loksins komin með nýtt blogg

Góðan og blessaðan daginn.

Loksins er ég komin með nýja bloggsíðu, er reyndar búin að hafa hana lengi án þess að hafa hugmynd um það, svolítið týbísk ég.

En langt er orðið síðan síðast og ég nenni nú ekki að rekja allt sem á dagana hefur drifið hér. Ástæðan fyrir bloggleysinu er sú að blogcentral lokaði fyrir færslur á hina síðuna vegna lítillar notkunar. Je right, ég var nú að minnsta kosti alltaf að blogga. Enn eru örfáar eðalær óbornar, báru nú samt tvær í morgun. Tillitssamar þessar elskur því að í gær fór ég í starfsmannferð í vinnunni. Við ákváðum að fara nú ekki langt þetta skiptið og fórum á Blönduós og skoðuðum svo Blönduvirkjun. Enduðum svo ferðina á alveg frábæru grillhlaðborði á Gauksmýri. Alveg svakalega góður maturinn hjá þeim.

Í dag erum við Elvar ein í kotinu því að Elsa og Róbert fóru suður í morgun í brúðkaup hjá Katrínu og Gísla. Við tókum hlutverk okkar alvarlega sem bústjórar og vorum í sólbaði megnið af deginum milli þess sem við gáfum og gáðum að fénu og ráðskuðumst með hundana.

En ekki meira að sinni en ég læt nú vafalaust gamminn geisa innan skamms því að tjáningarþörfin hefur magnast upp í bloggleysinu. Eigiði góðar stundir og væri nú gaman að fá smá kvitt til að vita hverjir eru búnir að fatta þessa síðu.

Bestu brúnkukveðjur Hvalshöfðabóndinn